8 marca br. przypada 202 rocznica urodzin Ignacego Łukasiewicza. Był wynalazcą lampy naftowej, współzałożycielem i dyrektorem pierwszej kopalni ropy naftowej na świecie (w Bóbrce koło Krosna), farmaceutą, innowatorem, politykiem przedsiębiorcą oraz polskim patriotą.
Urodził się w Zadusznikach koło Mielca. Był synem Józefa Łukasiewicza i Apolonii ze Świetlików.
Około 1830 roku przeprowadził się wraz z rodziną do Rzeszowa, gdzie pobierał naukę w gimnazjum pijarów. Po jej zakończeniu w 1836 roku rozpoczął karierę aptekarską, najpierw jako praktykant w aptece u Antoniego Swobody w Łańcucie. Tutaj zetknął się po raz pierwszy z ruchem narodowowyzwoleńczym. Po powrocie do Rzeszowa pracował w aptece Hübla i rozwijał działalność spiskową, przez co w 1846 roku trafił do austriackiego więzienia. Wyszedł na wolność pod koniec 1847 roku i zamieszkał we Lwowie. Tutaj stworzył pierwszą na świecie lampę naftową we współpracy z Janem Zehem. Międzyczasie studiował farmację na Uniwersytecie Jagiellońskim i Wiedeńskim. Następnie swoją działalność aptekarską kontynuował w Gorlicach i Jaśle. W 1857 roku ożenił się ze swoją siostrzenicą, Honoratą Stacherską.
W 1854 roku Łukasiewicz wszedł w spółkę z Tytusem Trzecieskim i na ziemi Karola Klobassy założył pierwszą na świecie kopalnię ropy naftowej w Bóbrce koło Krosna. Został też jej dyrektorem. Wraz z żoną zamieszkał w Chorkówce koło Krosna. Kopalnia w Bóbrce z czasem zaczęła przynosić zyski, a Łukasiewicz angażował się w kolejne przedsięwzięcia związane z ropą naftową. Jednocześnie brał aktywny udział w życiu społecznym i politycznym.
Przyczynił się w znacznym stopniu do zmniejszenia tzw. „biedy galicyjskiej”, przez co zdobył szacunek wśród lokalnej społeczności. W 1876 roku został wybrany na posła IV kadencji Sejmu Krajowego we Lwowie.
Zmarł 7 stycznia 1882 roku na zapalenie płuc i został pochowany na cmentarzu w Zręcinie.