Morska energetyka wiatrowa staje się jednym z kluczowych filarów globalnej transformacji energetycznej. Jej dynamiczny rozwój wynika z synergii korzyści środowiskowych, ekonomicznych i strategicznych – od dekarbonizacji gospodarki, przez dywersyfikację źródeł energii, po wzmacnianie niezależności energetycznej państw. W warunkach nasilającego się kryzysu klimatycznego oraz geopolitycznych napięć związanych z bezpieczeństwem dostaw surowców, technologie offshore wind oferują skalowalne, zeroemisyjne i relatywnie szybko wdrażalne rozwiązania. Analiza porównawcza pokazuje, że Europa nadal utrzymuje pozycję lidera, rozwijając dojrzały rynek, wsparty klarowną strategią unijną, instrumentami finansowymi i ramami regulacyjnymi.
Szczególne znaczenie ma Morze Bałtyckie – uznawane za przyszłe centrum rozwoju MEW, gdzie Polska z potencjałem 28 GW może odegrać rolę regionalnego hubu energetycznego. Warunkiem koniecznym będzie jednak zapewnienie stabilności prawnej, rozwój portów serwisowych i sieci przesyłowych, a także integracja z polityką środowiskową. Na tle Europy wyróżniają się także dynamiczne działania w Azji – z dominującą rolą Chin, które dzięki silnemu wsparciu państwa zbudowały największy na świecie portfel projektów offshore. Stany Zjednoczone z kolei wkraczają w nową fazę rozwoju: budowa pierwszych dużych farm, takich jak Vineyard Wind 1 czy South Fork Wind, zapoczątkowała realne wdrażanie morskiej energetyki wiatrowej. Jednak przyszłość sektora za oceanem pozostaje niepewna – polityczna zmienność, możliwy powrót administracji sceptycznej wobec OZE oraz niestabilność regulacyjna mogą zahamować wzrost tego rynku. Transformacja systemu energetycznego wymaga dziś więcej niż technologii – konieczna jest integracja offshore wind z systemami przesyłowymi, ochrona ekosystemów morskich oraz budowa lokalnych łańcuchów wartości. Projekty realizowane w Europie, Azji i USA pokazują, że morska energetyka wiatrowa nie tylko wpisuje się w cele klimatyczne, ale także może wzmacniać suwerenność energetyczną i tworzyć nowe miejsca pracy. W tym kontekście Polska – odpowiednio wykorzystując swoje zasoby, otoczenie międzynarodowe i unijne wsparcie – ma realną szansę, by stać się jednym z liderów nowej ery energetyki w Europie.
Analiza IPE nr 4/2025 – dostępna tutaj.