Opracowanie przez Ignacego Łukasiewicza metody destylacji ropy naftowej sprawiło, że surowiec ten, znany od dawna na Podkarpaciu, zaczęto eksploatować w celach przemysłowych. Aby sprostać szybko rosnącemu zapotrzebowaniu na naftę trzeba było opracować skuteczne metody odkrywanie pokładów ropy. W Galicji, od początku lat 60. XIX w., przez ok. 20 lat stosowano tzw. wolnospadową metodę wiertniczą.
Ale dopiero wprowadzenie na początku lat 80. kanadyjskiej metody pozwoliło na odkrycie najbogatszych pokładów w rejonie Borysławia i Tustanowic. Galicyjscy inżynierowie i technicy wnieśli ogromny wkład w udoskonalenie tego systemu. Niezależnie od tego opracowywali projekty nowoczesnych konstrukcji przystosowanych do wierceń płuczkowych. Wśród nich światowy rozgłos zdobył „taran” - aparat wiertniczy Wacława Wolskiego. Postęp techniczny w galicyjskim górnictwie naftowym był możliwy dzięki wysokiemu, fachowemu poziomowi osób decydujących o kierunkach rozwoju tej nowej gałęzi przemysłu.
Te zagadnienia przedstawia prof. dr hab. Piotr Franaszek z Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie w pierwszym artykule pt. „Wkład galicyjskich inżynierów i przedsiębiorców w rozwój naftowych metod wiertniczych” w ramach projektu Historia sektora energii.
Sponsorem strategicznym projektu jest Bank Gospodarstwa Krajowego, natomiast partnerem Fundacja PGE.
